Μια νέα έρευνα, στην οποία συμμετέχει το Ινστιτούτο Μοριακής Βιολογίας και Βιοτεχνολογίας του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας στην Κρήτη, αναδεικνύει οφέλη της διαλειμματικής νηστείας σε μια σειρά πειραματικών οργανισμών, όπως ο νηματώδης, η μύγα των φρούτων, το ποντίκι και ανθρώπινες κυτταρικές σειρές.
Σύμφωνα με τα ευρήματα της έρευνας που δημοσιεύτηκε στο Nature Cell Biology, η διαλειμματική νηστεία αυξάνει τα επίπεδα της ουσίας σπερμιδίνης, η οποία αυξάνει την ανθεκτικότητα και την επιβίωση κυττάρων και οργανισμών ενεργοποιώντας την αυτοφαγία, χωρίς όμως να γνωρίζουμε πως συμβαίνει αυτό. Η αυτοφαγία είναι διαδικασία κυτταρικής ανακύκλωσης, δηλαδή της καταστροφής μη λειτουργικών/περιττών συστατικών και οργανιδίων του κυττάρου. Διαταραχές στην αυτοφαγία έχουν συνδεθεί με τη γήρανσης καθώς και την εμφάνιση συνοδών ασθενειών, όπως ο διαβήτης, τα καρδιαγγειακά νοσήματα, ο καρκίνος, και οι νευροεκφυλιστικές ασθένειες. Οι διατροφικές συνήθειες, όπως η δίαιτα χαμηλής ή υψηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, o υπερσιτισμός ή η νηστεία, μπορούν να επηρεάσουν τις χρόνιες αυτές ασθένειες. Επίσης, διατροφικές παρεμβάσεις, όπως ο περιορισμός λήψης θερμίδων και η διαλειμματική νηστεία, μπορούν να επιβραδύνουν τη γήρανση και να επιμηκύνουν το προσδόκιμο ζωής.
Υπάρχουν ήδη αρκετές δημοσιευμένες έρευνες που αναδεικνύουν οφέλη της διαλειμματικής νηστείας, όπως λέει όμως ο Νεκτάριος Ταβερναράκης, επικεφαλής της ομάδας των ερευνητών του ΙΤΕ, στην οποία συμμετέχουν επίσης οι Δρ. Ιωάννα Δασκαλάκη και Δρ. Ηλίας Γκίκας, “Η μελέτη που δημοσιεύσαμε αφορά πειραματόζωα στα οποία έχει οριστεί επακριβώς ο τρόπος εφαρμογής διαλειμματικής νηστείας. Τα σχετικά πειραματικά πρωτόκολλα είναι τυποποιημένα και εφαρμόζονται με τον ίδιο τρόπο διεθνώς. Σε ό,τι αφορά τον άνθρωπο, όμως, δεν υπάρχουν αντίστοιχα, γενικά εφαρμόσιμα πρωτόκολλα. Είναι πολύ πιθανό τέτοιες παρεμβάσεις στη διατροφή να πρέπει να γίνουν με εξατομικευμένο τρόπο, έπειτα από σχετικές κλινικές δοκιμές και πάντα με ιατρική παρακολούθηση.”
Ο ίδιος συμπληρώνει, “Σε περιπτώσεις μεταβολικών νοσημάτων αλλά και άλλων ενδεχομένως ασθενειών δεν ενδείκνυται διαλειμματική δίαιτα. Σε κάθε περίπτωση, είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε αν υπάρχουν υποκείμενες παθολογικές καταστάσεις ή συγκεκριμένο γενετικό υπόβαθρο που δεν επιτρέπουν τέτοιου είδους παρεμβάσεις στη διατροφή, οι οποίες θα πρέπει, ούτως ή άλλως, να γίνονται υπό την εποπτεία του θεράποντος ιατρού.”
